Blogger Adam Haribu: Musimy brać pod uwagę śmierć Lecha Kaczyńskiego

Niezwykłą analizę sytuacji politycznej w Polsce proponuje na swoim blogu Adam Haribu. Jej głównym założeniem jest możliwa śmierć, lub ciężka choroba prezydenta Lecha Kaczyńskiego.
Otwarcie sympatyzujący z PiS Haribu zakłada wręcz, że Kaczyński może zostać zamordowany przez "mafijno-postkomunistyczną klikę".

Brzmi po wariacku? Na pierwszy rzut oka - tak. Ale jeśli wczytać się w to, co pisze Haribu, jego rozumowanie jest spójne i ciekawe. Zwłaszcza pod koniec tekstu, gdy stawia ciekawą hipotezę na temat niedawnej dymisji Kazimierza Marcinkiewicza.

Haribu przypomina, że główny cel PiS to budowa IV RP. A najważniejszym środkiem do osiągnięcia tego celu jest urząd prezydenta.
Tymczasem Jarosław Kaczyński - zdaniem Haribu - ma wszelkie powody, by obawiać się o utrzymanie owego urzędu w rękach PiS. Dlaczego? Oddajmy głos autorowi analizy:

Niedawna, nagła niedyspozycja brata spowodowana kłopotami żołądkowymi najprawdopodobniej była autentyczną, przejściową chorobą. Ale to nie może zaślepiać zręcznego polityka. Przeciwnie – można to odebrać jako przestrogę przed zbytnią ufnością w przychylność losu. Jeśli urzędnicy Prezydenta potrafili ośmieszyć go orderem dla gen. Jaruzelskiego, to wcale nie jest wykluczone, że nie znajdzie się człowiek w kuchni. Przykład Wiktora Juszczenki jest w tym przypadku bardzo pouczający – nasz obecny Prezydent może zostać otruty albo w inny sposób zabity przez bardzo potężne i śmiertelnie zagrożone grupy bezwzględnych i całkowicie pozbawionych kręgosłupa moralnego ludzi, którzy dotychczas sprawowali władzę w Polsce.

Nawet jeśli nie dojdzie do zabójstwa, wcale nie jest wykluczone, że z przyczyn bardziej lub mniej naturalnych Lech Kaczyński zapadnie na ciężką chorobę i będzie musiał przestać piastować najwyższy urząd. Co oznacza przedterminowe wybory.

Nawet jeśli dotrwa do końca kadencji, może z racji słabego (lub sztucznie osłabionego) zdrowia nie być w stanie podjąć walki o następną kadencję.

Nawet jeśli dotrwa do końca kadencji w świetnej formie, jest mało prawdopodobne, by po pięciu latach tak wściekłych ataków większości mediów Lech Kaczyński miał szansę na reelekcję.

Co robić w tej sytuacji? Jest wyjście. Haribu przypomina, że niedawno PiS dostał niespodziewany prezent, nowy atut: popularność premiera Kazimierza Marcinkiewicza.

Tyle że łaska ludu na pstrym koniu jeździ. Gdyby Marcinkiewicz pozostał na stanowisku premiera, ryzykowałby stopniowym spadkiem własnej popularności. Dlatego z punktu widzenia PiS, lepiej było - argumentuje Haribu - "zakonserwować" tę społeczną pozycję Marcinkiewicza. Tak, by w sytuacji większego zagrożenia (jak utrata Lecha Kaczyńskiego) móc nim "zagrać". I wystawić go w wyścigu o prezydenturę kraju. To z tego powodu Marcinkiewicz miał zostać przesunięty na stanowisko p.o. prezydenta Warszawy (z nadzieją, że za kilka miesięcy wygra wybory prezydenckie w stolicy).

Rozumowanie Adama Haribu jest bardzo ciekawe. Z dwóch powodów:

1. W analizach politycznych rzadko bierze się pod uwagę stan zdrowia najważniejszych osób w państwie. Jeszcze rzadziej - możliwość ich śmierci. A przecież ciężka choroba, czy nagły zgon przytrafiają się także głowom państw. Kto myśli o polityce śmiało i szeroko, kto planuje politykę na wiele lat wprzód - a takie właśnie cechy przypisuje się Jarosławowi Kaczyńskiemu - ten musi brać pod uwagę i takie czynniki.

2. W polskiej publicystyce na ogół omawiane są kwestie bieżącej taktyki politycznej. Można je sprowadzić do pytań typu: "Kto kogo?"; "Kto zaraz poda się do dymisji? Kto go zastąpi?"; "Ile kto dziś ma szabel w Sejmie? Ile będzie miał jutro?". I tak dalej. Nie wiedzieć czemu, niewielkim wzięciem publicystów cieszą się tematy strategiczne. Np. wizja Polski za 25 lat.
Owszem, ta sama przypadłość dotyczy też świata polityki. Ale to nie zwalnia polskiej publicystyki, polskich mediów od myślenia w kategoriach strategicznych.
Tekst Adama Haribu nie wypełnia tej luki. Ale poszerza horyzont debaty o taktyce politycznej. Przypomina, że także i w tej sferze poszczególne ruchy można planować nie tylko tydzień, czy miesiąc w przód. Ale i 5-10 lat w przód.

Oczywiście, o wielkości polityka decyduje nie to, jak zręcznie i długofalowo planuje poszczególne ruchy taktyczne. Ale to, czy są one podporządkowane jakiejś wizji. Jeśli nie są - wówczas ów polityk w najlepszym razie jest zręcznym graczem. Nie jest jednak tzw. wielkim przywódcą.

A co Wy o tym sądzicie?