Tygodnik "NIE": Między UOP a SB

Interesuje Was styk służb specjalnych, polityki, biznesu i mediów? Tropicie spiski? Weźcie pod lupę tygodnik „NIE” Jerzego Urbana. Nawet jeśli Was brzydzi.
Ale uwaga: choć dowiecie się wiele, nie zmądrzejecie. Co najwyżej popadniecie w jeszcze większą konfuzję.

Oto najnowsze, poniedziałkowe „NIE”. Na czołówce obszerne oświadczenie Marzeny Domaros vel Anastazji Potockiej, pierwszego vampa Sejmu III RP. Od dawna podejrzewanej, że za jej śmiałymi erotycznymi eskapadami w polskim parlamencie stał UOP. A jeśli nie UOP, to przynajmniej Urban.
Jak pisze „NIE”, swoje oświadczenie Domaros/Potocka sporządziła w 1992 r. Było to dla niej zabezpieczenie na wypadek, gdyby miała być pociągnięta do odpowiedzialności karnej. Dokument do dziś leżał w szafie. Co w nim pisze jego autorka? Ano to, że była agentką UOP. I na życzenie służb rozpracowywała polityków.

„[Funkcjonariusze UOP] byli przede wszystkim zainteresowani posłami lewicy i PSL” – oświadcza m.in. Domaros/Potocka. – „Sugerowano mi „bardzo bliskie” spotkania z Aleksandrem Kwaśniewskim. Jednocześnie zabroniono mi rozwijać moje spotkania z Niesiołowskim, choć jednocześnie ze spotkania z Kernem byli bardzo zadowoleni”.

W tym samym numerze dziennikarz „NIE” Maciej Wiśniowski szczegółowo opisuje współpracę swojego tygodnika z Anastazją P. Była to – jak pisze – współpraca „obopólnie pożyteczna”. Nie polegała tylko na publikacji erotycznych zwierzeń rzekomej hrabiny. Domaros/Potocka „brała udział w naszym happeningu – ślubie z Jerzym Urbanem, została bohaterką specjalnie wydanej kasety wideo i agitowała politycznie za wolnością aborcji” - wylicza Wiśniowski.
Tyle że nad całą tą radosną działalnością unosił się cień służb. Wiśniowski pisze:

„Zdarzyła się w tym czasie pewna zagadkowa historia. Domaros mieszkała wówczas z Waldemarem F., byłym – jak sam twierdził – oficerem UOP. Pewnego dnia F. poprosił mnie o spotkanie. Zaproponował temat na artykuł. Miałem pojechać do Trójmiasta i wynająć pokój we wskazanym przez niego hotelu. Nakazał tylko stanowczo, by pokój nie był wyżej niż na pierwszym piętrze, a ja, kładąc się do snu, żebym spał w ubraniu i butach. Gdyby w nocy, mówił F., zadzwonił głuchy telefon, masz 30 sekund na opuszczenie hotelu. Inaczej będziesz miał problemy. Następnego dnia miałem pójść do knajpy należącej do byłej luksusowej prostytutki i alkoholiczki. Miałem nawiązać z nią rozmowę o dawnych czasach, upić ją i znienacka zapytać o brylanty, które miał jej dawać na handel Mieczysław Wachowski. Tak też zrobiłem. Gdy padło nazwisko Wachowskiego, kobieta wytrzeźwiała w mgnieniu oka i wyprosiła mnie z knajpy. I to był koniec mojego śledztwa”.

„Jaki był cel tego wyjazdu?” – pyta Wiśniowski. – „Kto kogo chciał straszyć (…)? [Czy F.] grał przeciwko Wachowskiemu i Wałęsie? Czy tylko chciał nastraszyć? I czym? (…) Nie wiem tego do dzisiaj”.

To nie jedyna taka opowieść w tekście Macieja Wiśniowskiego. Nic dziwnego, że swe wspomnienie puentuje m.in. tak: „Tygodnik NIE stał się więc elementem gry”.

Czyżby? Popatrzmy na całą tę układankę od innej strony.

Oto za sprawą hałasu wokół zatrzymania Edwarda Mazura czytamy, że jednym z jego wpływowych znajomych jest płk Hipolit Starszak. Emerytowany oficer SB, w czasach PRL rozpracowujący opozycję polityczną, w latach 80. zastępca prokuratora generalnego. Sam dziś przyznaje, że w 2002 r. pomógł Mazurowi znaleźć adwokata. Skąd właściwie zna Mazura, wszak podejrzewanego o zlecenie zabójstwa gen. Marka Papały? Pisze Polska Agencja Prasowa:

„Emerytowany pułkownik SB przyznał, że Mazur jest jego „dobrym znajomym”, a ich znajomość trwa od połowy lat 90. „Widywaliśmy się 2-3 razy w roku” - mówił. Starszak nie chciał powiedzieć, kto poznał go z Mazurem. Dodał, że była to osoba, „która pełniła niezwykle wysoki urząd w państwie”, „akurat został wybrany na to stanowisko” i „nie był to prezydent”. „Kontekst jest kompromitujący, a ja nie chcę, żeby w tym kontekście występowała osoba, o której mówimy” – tłumaczył”.

Tak się składa, że płk Starszak od początku lat 90. jest dyrektorem spółki Urma, wydawcy tygodnika „NIE”. Dwa lata temu jego karierę opisywał Jarosław Jakimczyk we „Wprost”. Oczywiście, sama znajomość z Mazurem o niczym jeszcze nie świadczy. Ale przeszłość i kontakty płk Starszaka wydają się bogate.

No i kto tu kim gra? W czyim interesie? Przeciw komu?