A może kopnąć wrogów lustracji w d...?

Najnowszym idolem przeciwników lustracji jest niejaki prof. Jan Turulski z Instytutu Chemii Uniwersytetu w Białymstoku. Dlaczego? Bo na swoim oświadczeniu lustracyjnym napisał odręcznie: "Pocałujcie mnie w dupę, pajace!".

Informuje o tym zachwycona "Gazeta Wyborcza". Czytam tam, że prof. Turulski napisał też list do rektora swojej uczelni. Gazeta uznała ów liścik białostockiego chemika za z początku "zabawny", potem zaś "poważny". Oto jego fragmenty (cytuję za "GW"):

"Magnificencjo, jestem zdumiony i rozczarowany, że za odmowę wykonania tego "obowiązku" twórca ustawy przewiduje tak [mało] dotkliwą karę [utrata funkcji albo posady - red.]. Za tak obrzydliwe przestępstwo, jakim jest odmowa wypełnienia formularza samolustracyjnego, w IV RP winna być jedna kara: kara śmierci.(...). W zaistniałej sytuacji nieuzasadnionego humanitaryzmu ustawy, (...) na przymus złożenia oświadczenia odpowiadam twórcom tego aktu prawnego: "Pocałujcie mnie w dupę, pajace!".

"Swoją reakcją przeciwstawiam się złu, jakie zaczęło się panoszyć w Polsce wraz z rządami PiS-u - pisze prof. Turulski. I wylicza jego przejawy: "Ustawa jest następstwem zapędów totalitarnych ugrupowania rządzącego, które zwasalizowało sobie sądy, wojsko, policję, służby specjalne i media publiczne. (...) Ich karlejąca polityka zagraniczna może być inspiracją dla polish jokes, a nie dla forowania polskich interesów. (...) W realizacji swoich celów korzystają z prymitywnych metod, takich jak dzielenie społeczeństwa na grupy lepszych i gorszych, szczucie jednych na drugich, poniżanie (...). Lustrację pod postacią samolustracji, w sytuacji gdy zasoby archiwalne należą do nich, tylko upośledzony umysłowo może traktować jako uczciwą metodę oczyszczenia grup zawodowych ze szpicli".

W sumie można by uznać ten incydent za błazenadę. Niestety, dziennikarka "GW" Monika Żmijewska opatruje go takim oto, arcypoważnym komentarzem:

Jeden list i od razu człowiek ma lepszy humor. W rzeczywistości, w jakiej przyszło nam żyć: pełnej powagi, nadętej, przejętej misją, podejrzliwej - dowcipny (choć podyktowany poważną refleksją) czyn prof. Turulskiego to niczym światełko w tunelu. I jak puenta dobrego kawału o przysłowiowym bacy, który swój rozum ma i nie daje się wodzić za nos. Profesor zrobił coś, na co, daję głowę, ochotę ma wielu, tylko jakoś na ochocie poprzestaje. I można by jego hasło potraktować jak żart, ale to żart tylko pozorny. To walka o godność i niezgoda na podejrzliwość wobec wszystkich. Gdy śmiać się już przestaniemy, przykra rzeczywistość nadal będzie skrzeczeć. Niestety.

Ręce opadają. Ale rozumiem, że skoro rozmawiamy na takim poziomie, to jako zwolennik lustracji mogę zapytać: "A może najwyższy czas kopnąć wrogów lustracji w d...?".

Drugie miejsce w kategorii antylustracyjnych idiotyzmów ma u mnie tytuł z poniedziałkowej czołówki "Gazety Wyborczej Wrocław": "Niezłomny kiedyś, niezłomny dziś". Bohaterem tekstu jest prof. Aleksander Labuda, skądinąd postać bardzo zacna, kiedyś jeden z najbardziej znanych działaczy opozycji antykomunistycznej we Wrocławiu, pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego. Odmówił złożenia oświadczenia lustracyjnego. Jak wynika z tytułu tekstu w "Wyborczej", ów gest jest, jej zdaniem, porównywalny z - powiedzmy - podpisaniem deklaracji założycielskiej jakiejś organizacji podziemnej w czasach PRL. Paranoja.

Co o tym sądzicie?