Cisza po premierze "Katynia"

Takiej ciszy, jak ta, która zapanowała po wrocławskiej premierze "Katynia" Andrzeja Wajdy jeszcze nigdy nie słyszałem. To film, którego nie ma sensu oceniać czy jest dobry, czy zły. Jest bardzo ważny.

Zobacz trailer "Katynia" (za YouTube):


Do filmu podchodziłem z niechęcią, ot kolejny obraz, który Andrzej Wajda zrobił, bo będzie się dobrze sprzedawał - myślałem. Wiadomo, że na film o Katyniu jak i na np. "Pana Tadeusza" każdy pójdzie. Cóż. Pozostaje przeprosić reżysera za niesprawiedliwą ocenę. Tak zbity jak po tym filmie czułem się jedynie po "Pasji" Mela Gibsona. Ciężki, przytłaczający film oglądany ze świadomością, że wszystko, co najgorsze, jeszcze przed nami. Ostatnie sceny egzekucji trudno mi opisać. To trzeba zobaczyć. Choć na mnie największe wrażenie zrobiły nie sceny zabijania polskich oficerów, a widok spychacza zasypującego dół z ich ciałami. Kiedy pojawiły się końcowe napisy zapanowała cisza. Przerażająca cisza. Ludzie zaczęli podnosić się z krzeseł dopiero gdy skończyły się napisy końcowe i zapalono światła.

Oczywiście nie zabrakło w czasie seansu zgrzytów. Starszej kobiecie nieustannie dzwoniła komórka z radosną melodyjką. Ktoś inny przyszedł z dzieckiem.

Myślę, że tak jak mówił mi znajomy - ten film nie będzie się cieszył zbytnią popularnością za granicą. Po pierwsze - temat dla nich niezbyt atrakcyjny, a - po drugie - film ma spory "ciężar". Ani chwili wytchnienia. W amerykańskich filmach, o ważnych dla Amerykanów wydarzeniach zawsze jednak pojawia się jakiś moment oddechu, ulgi, uśmiechu. Dla zaczerpnięcia oddechu. Tak jest np. w "Szeregowcu Ryanie" .

I na koniec jeszcze dygresja. To chyba ostatni film Wajdy. Widać po nim, że dużo go kosztował. Dla niego to bardzo osobista, rodzinna opowieść...