Teczki Zorro (2): W poszukiwaniu utraconego Godota - Leszek Budrewicz o PPP

Niezależnie od wyniku, jaki osiągnie Polska Partia Pracy, ciekawe jest, że na polskiej tak zwanej scenie (może raczej tancbudzie) politycznej jest coś, co przejawiło taką organizacyjną sprawność mimo braku odpowiednich środków.

Jest to twór bardzo eklektyczny i chwilami dość odstręczający (choćby ze względu na obecnych w PPP członków Komunistycznej Partii Polski). Ale biorąc pod uwagę fakt, że w istotnych kwestiach programowo-powyborczych post-SLD nie różni się zbytnio od neo–KLD, to właśnie PPP - jeśli przetrwa wyborczy spazm - może zająć miejsce lewicowej socjlaldemokracji opuszczone przez Unię Pracy i lewicę byłej Unii Wolności.

Początki nazwy PPP wiążą się z nieżyjącym już Jerzym Milewskim, w latach 80. szefem brukselskiego biura „Solidarności”, potem popierającym Aleksandra Kwaśniewskiego w II turze wyborów prezydenckich przeciwko Lechowi Wałęsie (podobnie jak Barbara Labuda i Andrzej Drawicz). Partia pojawiła się po raz pierwszy w 1981 r. i Milewski był jednym z jej założycieli. Należy dodać, że wielu działaczy „S” od pewnego momentu uznało za przesądzone, że ma on powiązania ze służbami specjalnymi.

PPP może być bazą dla nowej, bardziej cywilizowanej Samoobrony po upadku tejże. Ale może też być radykalną socjalistyczną formacją, która - w odróżnieniu od historycznej PPS - nie odetnie się niestety od komunizmu.

Wyjście z tego gówna znajdzie się, kiedy pojawi się wreszcie ktoś, kto zrozumie wagę idei egalitarnych - jak „Krytyka Polityczna”. Rozumiejąc przy tym - jak PiS - że umaczanie w gównie historii musi zostać zmyte, a nie skropione perfumami. Bo społeczeństwo otwarte musi być otwarte także na historię, ale jej rozliczenie nie musi się dokonywać w rydwanie łamania praw obywatelskich.

Tego jednak nie rozumie nawet Adam Michnik, mimo, że cieszy się, kiedy wznoszę toast za Adama Ciołkosza (zawsze po piątym kieliszku) dodając, że to był najbardziej antykomunistyczny członek rządu londyńskiego.

Leszek Budrewicz