Teczki Zorro (4): Teraz Polacy. Leszek Budrewicz o formie żeńskiej i męskiej

W czasie powodzi stulecia niespodziewanie szybką karierę zrobiło słowo „domostwo”. Było odmieniane publicznie przez wszystkich - zamiast wyrazów "dom", "mieszkanie", etc. Było to niewątpliwie przywrócenie do życia półobumarłego archaizmu lękowego.

Teraz wzmocnione nadużyciem przez PiS wróciło - przepoczwarzone przez polityczną praktykę - słowo-zawołanie-odwołanie „Polacy”.

Mówią wszyscy, włącznie z premierem Tuskiem o tym, czego Polacy potrzebują, co się Polakom należy, czego Polakom brakuje. Gdy feministka Marta Bratkowska mówi „bozia z nią” zamiast „Bóg z nim”, to ja się czuję jak w domu wariatów. Ale w tym przypadku muszę przyznać, że kiedy w kraju, w którym Polacy (sam jestem jednym z nich) stanowią grubo ponad 90 proc. - ale jednak nie 100 proc. - z czego ponad połowa to kobiety, mówienie do ludzi „Polacy” nie jeste normalne.

Jeden Jacek Kuroń wiedziałby, że mówiąc na przykład „Polki i Karaimi” (mimo że tych ostatnich jest pięciuset - w kampanii wyborczej to nic), może na krócej coś się trochę przegrywa, ale na dłużej to i owo się buduje.