Teczki Zorro (10): Wierny za PRL, dziś pupil „Wprost”. Budrewicz o Budrewiczu

Obchodząc swój jubileusz, tygodnik „Wprost” jedną z jego twarzy uczynił sędziwego reportażystę Olgierda Budrewicza (nie mam z nim żadnych znanych mi związków rodzinnych). To dziwny wybór, biorąc pod uwagę przeszłość tego autora.

Budrewicz jest nie tylko kawalerem orderu Virtuti Militari przyznanego mu za udział w Powstaniu Warszawskim, ale też jednym z najbardziej popularnych w czasach PRL reporterów-podróżników. Trzeba dodać: jednym z nielicznych, którzy - podobnie jak Ryszard Kapuściński - wyjeżdżali, za co dobrowolnie płacili pewną cenę.

Według tego, co osobiście powiedział mi kiedyś Jan Nowak-Jeziorański, Olgierd Budrewicz miał zapraszać „na kawę” pracowników Radia Wolna Europa i sugerować w czasie rozmów, że powinni zrezygnować z pracy w RWE dla dobra swoich rodzin w kraju.

Jeszcze w połowie lat 80. Budrewicz publikował w KAW książki, które można było kupić w każdym kiosku, a które wieściły, że kapitalizm odwiedzany przez autora ma się właśnie ku ostatecznemu upadkowi. Trudno w tej sytuacji dziwić się obecności jego nazwiska na liście Wildsteina.

Budrewicz podkreśla: „byłem wszędzie”. Ale nie dodaje: „czy za każdą cenę?”.

Co zrobić z takimi przypadkami? Idę ulicami Żoliborza, naprzeciwko mnie dwoje staruszków. Idą powoli i z wysiłkiem. Mężczyzna i kobieta. Ten mężczyzna to - poznaję – Olgierd Budrewicz. Duma tygodnika „Wprost”. Ciągnie za sobą walizkę na kółkach. Stary człowiek, który przecież krzywdził ludzi, kiedy miał jeszcze siłę.

Co zrobić w takim przypadku? Źle milczeć, niedobrze pisać. I to, i to bez sensu…

Leszek Budrewicz