Ryszard Czarnecki: mój blog jest dobrem ogólnonarodowym

Wrocławski europoseł Samoobrony, niegdyś szef ZChN, Ryszard Czarnecki to chyba najbardziej znany polski blogger. Oto rozmowa, jaką przeprowadziliśmy z nim o blogowaniu i jego wpływie na życie polityczne.

Ile czasu dziennie zajmuje panu blog?
- Różnie. Czasem kilka minut, a czasem nawet trzy kwadranse, godzinę. Od bloga odrywa mnie polityka. Ale zaraz pukam się w czoło i mówię sobie, że gdyby nie polityka, to nie byłoby bloga. Mój blog jest czytany głównie dlatego, że jestem politykiem.

Kiedy i jak zaczęła się ta przygoda z blogowaniem?
- Wiosną 2004 r. Do założenia bloga namówili mnie moi współpracownicy: Krzysztof Kotowicz i Sylwia Wojciechowska. Była też inspiracja zewnętrzna: Howard Dean, jeden z kandydatów Demokratów na prezydenta USA w 2004 r. w swojej kampanii wykorzystywał blogi i bloggersów.

Pan też założył bloga w trakcie kampanii wyborczej. Startował pan wtedy do Parlamentu Europejskiego.
- Tak. Mój blog był próbą nowoczesnego komunikowania się z wyborcą. Przełamywał pewne stereotypy związane z Samoobroną. Ale z czasem zaczął żyć własnym życiem. Nie jest już dodatkiem do polityki, a wartością samą w sobie. To bardzo szczery blog. Ujawniłem w nim wiele zdarzeń. Jest śmiały w opisie sytuacji i ludzi. Ale nie jest ekshibicjonistyczny. Owszem, jest to blog polityka, który może "jechać po bandzie", ale pewnej granicy nie przekracza. Nie ujawniam np. pewnych koncepcji politycznych.

Jak dużo osób pana czyta?
- Mam 50 tys. odsłon dziennie. Czytają mnie także tacy ludzie, którzy nie przepadają za Samoobroną i nie są moimi fanami. Ale mój blog budzi ich ciekawość.

Czytają pana także dziennikarze.
- Tak. Czasami jakiś dziennik, czy tygodnik powtarza - jako swoją - informację, którą ja podałem pierwszy na blogu.

Ma pan o to pretensje?
- Nie mam. Blog Ryszarda Czarneckiego jest dobrem ogólnonarodowym. Można z niego korzystać.

Jak na bloga reagują politycy?
- W Parlamencie Europejskim ktoś mi powiedział, że choć nikt o tym głośno nie mówi, to wszyscy mnie czytają. Wiem, że czytają mnie asystenci europosłów, by ewentualnie powiedzieć swoim szefom, że coś o nich napisałem. Sami zresztą odnotowaliście reakcję Bronisława Wildsteina na to, co napisałem o nim na blogu. [Czarnecki opisał spotkanie Wildsteina z Andrzejem Lepperem; Wildstein publicznie dementował tę informację]

Czy to była pierwsza tak ostra, publiczna reakcja na informacje z pana bloga?
- Nie. Wcześniej interweniowała europosłanka Urszula Krupa (eks-LPR). Zażądała ode mnie sprostowania jednej informacji.

Co pan takiego napisał o posłance Krupie?
- Że tak ucieszyła się z wyniku holenderskiego referendum w sprawie Konstytucji Europejskiej [Holendrzy odrzucili projekt Konstytucji], iż wręczyła holenderskim posłom ze swojego klubu ryngrafy z Matką Boską. Ale nie wzięła pod uwagę, że oni są z fundamentalistycznej partii protestanckiej i jako kalwini nie uznają kultu Matki Boskiej! Osłupieli, gdy dowiedzieli się o tych ryngrafach. Ja to opisałem, a potem posłanka Krupa prostowała, że, owszem, kupiła ryngrafy, ale ich nie wręczyła.

Zamieścił pan jej sprostowanie?
- No nie, bez przesady! Tak jak i nie zamieściłem dementi Bronisława Wildsteina. On zresztą użył w swoim oświadczeniu sprytnego sformułowania - że nigdy nie spotkał się z Andrzejem Lepperem "poza siedzibą Telewizji Polskiej". Ja może nie piszę w blogu wszystkiego, co wiem. Czasem coś przemilczę. Ale nigdy nie kłamię. Bo jaki sens miałby blog, w którym bym zmyślał?

O czym pan nie pisze?
- O kobietach – choć to fascynujący temat. O sprawach osobistych.

Ale opisywał pan niedawno swoje kłopoty ze zdrowiem.
- Sytuacja wyglądała i wygląda naprawdę nieciekawie. Pisałem bardzo szczerze.

Żałuje pan tego?
- Nie. Bo czego tu żałować? Mój blog jest połączeniem bloga osobistego z politycznym. Jego wartością są też opisy moich podróży, minireportaże. Oddają nastrój, jaki łapię w różnych krajach, zresztą ciekawych dla polskiego czytelnika, jak Albania, czy ostatnio Izrael.

Czy wśród eurodeputowanych są jeszcze jacyś bloggersi?
- Bloga prowadzi wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej, Szwedka Margot Wallstrom. Zaczęła po mnie. Blogi ma też kilku eurodeputowanych, ale są to raczej mało znani politycy. Ja odgrywam pewną rolę w polskiej polityce, więc mój blog jest dość czytany. Na przykład w ostatnich dniach w siedzibie TVP przy ul. Woronicza w Warszawie lektura mojego bloga była elementem codziennej prasówki (śmiech).

Czytają pana koledzy z Samoobrony?
- Tak. Wiem o tym, choć nie wypada mi o to pytać. Czytają mnie zwłaszcza młodzi działacze. Informacje z bloga parę razy odbiły się szerokim echem w Samoobronie. Jak choćby ta, że negocjacje z PiS prowadzi w naszym imieniu Artur Balazs [były minister rolnictwa z rządu Jerzego Buzka]. Po wpisie na temat Wildsteina ktoś z jego sekretariatu dzwonił do Andrzeja Leppera skarżąc się na mnie.

Andrzej Lepper też pana czyta?
- Na pewno jest informowany o tym, co jest na blogu. Parę razy powoływał się na to, co pisałem.

Namawia pan innych do pisania blogów?
- Ostatnio eurodeputowany Marek Siwiec powiedział, że zaczął pisać bloga pod moim wpływem. Ale ja nie namawiam do pisania blogów. Sam piszę, bo to ciekawe. Ocalam pewne rzeczy od zapomnienia. W przyszłości może to być interesujący materiał dla historyków. A dziś czytają mnie m.in. moi synowie. Są w wieku, w którym na ogół bardzo krytycznie ocenia się rodziców. A jednak mówią mi, że mam fajną stronę i coś tam fajnego napisałem w blogu. To wspaniały komplement. Niedawno pewna studentka z SGH pisała pracę zaliczeniową na temat mojej działalności. Blog był jednym z istotnych źródeł, z jakich korzystała.

Ma pan jakieś ulubione blogi? Jakieś bloggerskie wzorce?
- Nie. Sam jestem sobie „sterem, żeglarzem, okrętem”.

Sądzi pan, że blogi i internet zmienią oblicze demokracji?
- Zmienią. Żyjemy w XXI wieku. To czas, gdy nie wypada nie posługiwać się internetem. Na pewno blog może zmienić wizerunek polityka. Zwiększyć frekwencję w wyborach. Choć na razie wiemy tylko, że w przypadku blogów mamy do czynienia z ważnym orężem - ale wciąż nie wiemy, jak ważnym. W każdym razie, żeby pisać bloga, trzeba to lubić. Gdy się nie ma do tego serca, gdy się tego nie kocha, to blog będzie niewypałem. Nie wyobrażam sobie końca dnia bez podsumowania go na blogu.