Zaskakująca, proeuropejska wolta Lecha Kaczyńskiego. Media ją lekceważą.

W piątek, wczesnym popołudniem, prezydent Lech Kaczyński oświadczył:

- Europie potrzebny jest traktat, który uporządkuje jej sprawy, ale musi on być zaakceptowany przez wszystkich członków Unii.

I dodał: - Unia Europejska jest wartością bezprecedensową. Nie tylko Europy, ale i cywilizacji w ogóle. I oczywiście tę wartość należy podtrzymywać.

Zauważył też, że gdy do władzy w Polsce i Europie dojdzie następne pokolenie, "może nastąpić jedność europejska w stopniu, którego sobie dzisiaj nie wyobrażamy".

(Cytaty za sobotnią "Rzeczpospolitą").

Te słowa padły na konferencji prasowej Kaczyńskiego po spotkaniu z byłym prezydentem Francji Valerym Giscardem d'Estaing. Głównym autorem niefortunnego projektu Traktatu Konstytucyjnego Unii Europejskiej. Projekt przepadł w referendach we Francji i Holandii. Polska prawica jest mu od dawna przeciwna.

Giscard w długiej rozmowie przekonywał naszego prezydenta do idei eurokonstytucji i do najważniejszych, nowych pomysłów ustrojowych (m.in. idei utworzenia stanowiska wspólnego ministra spraw zagranicznych UE). Kaczyński przyznał później, że "to była jedna z najciekawszych rozmów w jego życiu politycznym". I że zastanowi się nad propozycjami Giscarda.
No ale najważniejsza, oczywiście, była deklaracja o potrzebie stworzenia nowego traktatu ustrojowego UE.

Naszym zdaniem, to bardzo ważny, polityczny sygnał. Bo:
- PiS-owski prezydent publicznie kłania się ikonie euroentuzjastów, dając tym samym wyraz prounijnej polityki naszego kraju;
- osłabia przy tym sprzeciw prawicy wobec projektu unijnej konstytucji;
- stawia w trudnej sytuacji tych rodzimych eurosceptyków, widocznych zwłaszcza w LPR, którzy współtworzą obecny obóz rządzący;
- pokazuje całej Unii Europejskiej, że nie należy odczytywać obecnych zawirowań politycznych w Polsce jako przejawu jakiejś pełzającej, nacjonalistycznej kontrrewolucji;
- pokazuje Francji i Niemcom - a więc partnerom Polski z Trójkąta Weimarskiego, którego szczyt został niedawno odwołany w atmosferze skandalu - że możemy dogadać się. I to w kluczowych kwestiach;
- prezentuje inny, lepszy wizerunek polskiej dyplomacji, nadwyrężony niedawną wypowiedzią naszej minister spraw zagranicznych Anny Fotygi, która porównała niemiecki "Tageszeitung" do hitlerowskiego "Stuermera";
- wzmacnia polemikę z ośmioma byłymi ministrami spraw zagranicznych, którzy w głośnym liście skrytykowali prezydenta Kaczyńskiego za zlekceważenie Trójkąta Weimarskiego.

Uważamy, że efekt wizyty Giscarda może mieć kapitalne znaczenie dla postrzegania Polski w Europie. Oczywiście, jeśli Kaczyński nie rzucał słów na wiatr i aktywnie włączy się do debaty o przyszłym ustroju UE.

A co na to polskie media? Nic.

W tym czasie bowiem premier Kazimierz Marcinkiewicz zapowiedział dymisję, a władze PiS desygnowały Jarosława Kaczyńskiego na nowego szefa rządu. I to jest teraz temat nr 1.
W dodatku media wciąż trawią głośny tekst satyryczny na temat braci Kaczyńskich z niemieckiego "Tageszeitung". I rozstrząsają spór o odwołany szczyt Trójkąta Weimarskiego.
Relacje ze spotkania Lecha Kaczyńskiego z Valerym Giscardem d'Estaing przybrały formę niewielkich notek (np. w "Gazecie Wyborczej" - u dołu str. 3; w "Dzienniku" - jeszcze dalej, bo u dołu str. 6).

Taka hierarchia tematów coś nam chyba mówi o polskich mediach. A może i o Polsce.
Oczywiście, w każdym kraju zmiana premiera to temat topowy. Zaś awantura o tekst w "Tageszeitung" rozpala polskie emocje, bo gra na naszych fobiach, dlatego nadaje się do długotrwałej wiwisekcji.
Tyle że zmiana premiera z Marcinkiewicza na J. Kaczyńskiego nie jest (przynajmniej nic na to na razie nie wskazuje) zmianą całego układu koalicyjnego, jaki rządzi Polską. To raczej "reset" obozu władzy. Bieżący ruch taktyczny.
Zaś polsko-niemiecki spór o satyrę to casus bardziej psychologiczny, niż polityczny. Acz ciekawy.
Natomiast debata o przyszłym ustroju UE ma charakter systemowy, strategiczny, długofalowy. W tym sensie jest nieporównanie ważniejsza.

Wygląda jednak na to, że mało kto to spostrzegł. A może nasze media nie są zainteresowane głębszymi debatami systemowymi? Może w pogoni za szczegółami dotyczącymi bieżącej partyjnej taktyki politycznej zapomniały, że ważniejsze od gierek są wizje przyszłości, którym owe gierki służą?

A może w Polsce nie ma już wizji - są już tylko gierki? Obyśmy się mylili.