Wojna redaktorów naczelnych "Gazety Wyborczej" i "Dziennika"

Stało się to, czego spodziewaliśmy się od dawna - niezwykle ostra konfrontacja największych rywali na rynku opiniotwórczych gazet codziennych. Zaczęło się od wczorajszego tekstu Adama Michnika w "GW". Naczelny "Gazety", piszący ostatnio coraz rzadziej i praktycznie odsunięty od kierowania redakcją, w niewybrednych słowach zaatakował dziennikarzy "Życia Warszawy" i "Dziennika", a także historyków Instytutu Pamięci Narodowej. Poszło o ostatnie artykuły z obu gazet dotyczące rozmów Jacka Kuronia z SB i ogólnie - historii opozycji w PRL. Zdaniem Michnika dziennikarze "Życia Warszawy" to "dranie", a "Dziennik" czerpie wzory ze Springerowskiego brukowca", pisząc "z manierą 'Żołnierza Wolności' z najgorszych lat PRL". Co więcej, historycy IPN, którzy w miesięczniku "Arcana" publikują materiały dotyczące Jacka Kuronia, to "nieświęci młodziankowie podobni do aparatczyków partyjnych".
Na reakcję "Dziennika" nie trzeba było długo czekać. Robert Krasowski, naczelny gazety, napisał dziś tekst pod znamiennym tytułem "Michnik sięgnął bruku". Jego zdaniem "Adam Michnik jest ostatnią osobą, które mogą rozliczać innych dziennikarzy z kultury i grzeczności". Krasowskiego najwyraźniej dotknęło nazwanie jego gazety brukowcem. Jak pisze - jest nim właśnie "GW". Dlaczego?

"Ten brukowiec, nie zważając na prawdę ani dziennikarskie standardy, niszczył każdego, z kim było mu nie po drodze. Dziennikarze tej gazety nie przyjmowali do wiadomości, że informacja różni się od komentarza, że trzeba wysłuchać głosu obu stron, że przeciwnik ideowy to też człowiek, którego nie można dowolnie obrażać. Jako metodę przyjęto w tej gazecie styl pism brukowych - mobilizowanie złych emocji, złych emocji. [...] A kiedy wrogowie "Wyborczej" stawali się już dla jej czytelników tylko oszołomami, faszystami i antysemitami, traktowano ich na łamach jak mięso armatnie. Skrajnie fanatyczny Redaktor Naczelny sadził, że ma prawo niszczyć każdego, z kim się nie zgadza".

Ten nieco przydługi cytat (wciąż czekamy na portal dziennik.pl z prawdziwego zdarzenia!) pozwala zrozumieć, że stało się coś niezwykłego. Nigdy jeszcze w historii "Gazety Wyborczej" nie została ani ona, ani jej redaktor naczelny, zaatakowana aż tak brutalnie w poważnym, mainstreamowym medium. Naszym zdaniem oba teksty - Adama Michnika i Roberta Krasowskiego - wykopały na bardzo długo przepaść między obiema, i tak do tej pory ostro rywalizującymi, redakcjami.
Ciekawi jesteśmy co Wy sądzicie o argumentach obu naczelnych? I szerzej - o takim stylu uprawiania publicystyki?