To już nie jest przesilenie polityczne. To wygląda na pełen kryzys systemu

Jestem zaskoczony i zirytowany. Zastanawiam się kto rządzi Polską. Być może nikt.

Gdy czytam o aferze hazardowej i aferze stoczniowej, to mam wrażenie, że na szczytach polskiej władzy funkcjonowały do niedawna jakieś grupki kolesi, którzy zupełnie beztrosko i na luzie montowali potężne deale z różnymi biznesmenami. Co robi premier, gdy się o tym dowiaduje? Zabija posłańca przynoszącego złą nowinę. Czyli w tym przypadku szefa CBA.

Co gorsza, z afery stoczniowej wynika, że ci beztroscy kolesie są nieskuteczni. Wolałbym już, żeby przetarg był ustawiony i ktoś wziął łapówkę - byle cała operacja zakończyła się sukcesem (w tym wypadku - korzystną sprzedażą stoczni), niż żeby był i lewy deal, i porażka przetargu. Czyli dwie wielkie wtopy na raz.

Od premiera oczekiwałbym nie tylko decyzji personalnych, ale jakichś działań systemowych. Przede wszystkim transparencji w pracach nad ustawami i w postępowaniach przetargowych (to drugie trudniejsze, ale warto o tym pomyśleć). Da się to zrobić. Wszak żyjemy w dobie internetu.

Tymczasem premier wydaje się kompletnie zagubiony. Po pierwsze - o wszystkich tych dealach dowiaduje się ostatni. Po drugie - zabija posłańca. Po trzecie - nie proponuje systemowej alternatywy, skupiając się na działaniach PR-owskich, wykrzykiwaniu jakichś dziwacznych wezwań do "wojny" i czystkach personalnych - tak jakby były one metodą na uzdrowienie państwa.

Na to wszystko nakłada się wciąż nie rozwiązany spór kompetencyjny między premierem a prezydentem.

Mam wrażenie, że mamy kryzys systemu. A skoro tak, to czas na zmiany. I nie chodzi wcale o personalia, a o przywrócenie realnej rządności konstytucyjnym władzom państwa. Bo pytanie, jakie mi się dziś nasuwa jest dość smutne: jaki jest tak naprawdę zakres władzy premiera? Może każdy inny premier byłby równie bezradny jak dziś Donald Tusk?