Co łączy black metal z Tokio Hotel

Ciężkie bywają zderzenia ze światem młodzieżowych subkultur, kolorowych fatałaszków i umalowanych facetów.

Oto piszę o niemieckim zespole Tokio Hotel. Że to ciekawe zjawisko kulturowe, bo muzycy kapeli wyglądają jak jacyś androgyni rodem z japońskiej mangi. A ich fanki snują na ich temat podszyte erotyzmem fantazje w setkach blogów.
Jaki efekt wywołuję swoim tekstem? Ano taki, że owe fanki piszą komentarze, w których zarzucają mi chęć zniszczenia Tokio Hotel. No i - oczywiście - nieznajomość tematu (fan jakiegoś zjawiska zawsze uważa, że ktoś, kto nie jest fanem, a pisze o tym zjawisku, kompletnie nie zna się na rzeczy).
Co gorsza, z niektórych komentarzy wynika, że fanki mają problem z elementarnym zrozumieniem treści tekstu. Piszę o Tokio Hotel m.in. tak:

To zadziwiające, że nastoletnie dziewczyny są tak bardzo zafascynowane postaciami, które chyba tylko za sprawą nazwisk da się uznać za przedstawicieli płci męskiej. A przy tym nie są to - wbrew stereotypom - młodzi geje.

Na to odzywa się fanka zespołu, która odpowiada:

ludzie co wy wygadujecie...jestem fanka th i jak to przeczytalam to doznalam szoku...to nie sa geje!! widzieliscie zeby calowali sie z jakims facetem?? Ja nie widzialam, ale za to widzialam jak lizali sie z jakimis laskami...

W dalszej części komentarza jego autorka sugeruje, że mój tekst wpisuje się w kampanię nienawiści wobec Tokio Hotel.

Jak się okazuje, identyczną publiczność mają zespoły black metalowe. Ten wątek jest dla mnie o tyle ciekawy, że osobiście bardzo cenię black metal.
Oto piszę o tym, by nie ścigać prawnie rockowych ekstremistów, nawet jeśli przeginają. Jacykolwiek by nie byli - czy to naziści, sataniści, anarchiści, ktokolwiek. Gdy piszę ów tekst, wydaje mi się, że wyrażam się jasno: jestem za wolnością słowa, a przeciw ingerencjom organów ścigania w twórczość radykalnych zespołów rockowych. Bronię nisze. Subkultury.
Nic z tego. Przy tekście pojawia się 130 komentarzy (stan na 30.12.2006.), niemal wszystkie pisane przez fanów ostrych odmian rocka, niemal wszystkie odsądzające mnie od czci i wiary. Tylu bluzgów pod swoim adresem jeszcze nie czytałem, ani nie słyszałem. Co ciekawe, sporą część (może większość) komentarzy napisali fani black metalu. I to oni jadą najostrzej. Domyślam się, skąd ich frustracja. Wszak ilustracją do tekstu jest zdjęcie kontrowersyjnej, otwarcie antychrześcijańskiej kapeli Gorgoroth - zaś tytuł artykułu brzmi: "Czy ścigać rockowych ekstremistów?". Fanom black metalu zapewne wystarczyła sama zbitka owego zdjęcia z tytułem. Zrozumieli, że ktoś ich atakuje i że trzeba dać mu odpór.

Ich komentarze są przeważnie takie same jak te pisane przez fanki Tokio Hotel. Że tekst beznadziejny, że się nie znam, że to atak. I podobnie jak fanki Tokio Hotel, także i fani Gorgorotha najwyraźniej mają problemy z elementarnym zrozumieniem tego, o czym piszę. Wielu z nich odebrało bowiem mój tekst jako zachętę do prawnego ścigania black metalu :)

Co zatem łączy black metal z Tokio Hotel? Nie tylko ostry makijaż na twarzach muzyków. Ale i sekciarska publiczność.

Jak widać, w świecie umalowanych facetów nie ma zmiłuj. Szkoda, bo fajne rzeczy robią.