Łukasz Medeksza o EURO 2008: na razie letnio, bardzo letnio, ale czekam na ćwierćfinały

Euro 2008 oglądam sporadycznie, jednym okiem. I jakoś nie wciągnąłem się w tę imprezę. Może od fazy ćwierćfinałowej znajdę tam coś dla siebie.

Cieszy mnie natomiast, że trwający od przynajmniej parudziesięciu lat proces "denacjonalizacji" europejskiego sportu dotarł w końcu i do nas. Jeszcze 30 lat temu narodowe reprezentacje piłkarskie składały się niemal wyłącznie ze sportowców etnicznie związanych z krajami, dla których grali. Potem to się stopniowo zmieniało. Chyba najszybciej i najbardziej spektakularnie w kadrze Francji (notabene, kto pamięta, że Michel Platini jest z pochodzenia Włochem?). Gdy dziesięć lat temu reprezentacja ta zdobywała mistrzostwo świata, większość grających w niej piłkarzy nie była etnicznymi Francuzami. Jej ówczesny lider - Zinedine Zidane - to rodowity Algierczyk. W wikipedii czytam, że w 2006 r. na 23 kadrowiczów Francji aż siedemnastu wywodziło się z tzw. mniejszości rasowych i etnicznych.

Do Polski ten trend dotarł kilka lat temu wraz z Emmanuelem Olisadebe. Jednak dopiero Euro 2008 każe nam na serio zastanowić się nad "polskością" naszej reprezentacji. Skoro w meczu z Niemcami bramki dla nich strzela Łukasz Podolski - Polak z Gliwic, my zaś próbujemy skontrować ich wprowadzając na boisko Rogera Guerreiro - Brazylijczyka, to gdzie jest "polskość"? Że już nie wspomnę, iż po raz pierwszy w dziejach polską reprezentację narodową prowadzi nie-Polak.

I taką właśnie Polskę wolę. Wieloetniczną i atrakcyjną dla obcokrajowców jako ich nowa ojczyzna. Nie bardzo przy tym pojmuję tabloidalne dywagacje o rzekomo "polskim sercu" Łukasza Podolskiego, tudzież o postępującej jakoby lawinowo polonizacji Rogera Guerreiro. Na ten ostatni temat są już niezłe żarty (zebrał je Joemonster.org), np.: "Roger czyta tylko Nasz Dziennik i Gościa Niedzielnego", "Roger jest przeciwny oddaniu majątku Żydom", "Roger uważa, że koalicja z Samoobroną i LPRem była konieczna", "Roger podkreśla, że Chopin, Mickiewicz i Kopernik byli Polakami", "Roger oficjalnie przeprosił za Jedwabne" itp.

Jeszcze kilku takich Podolskich, Rogerów i Beenhakkerów - a to, co dziś jest dla nas egzotyką, niebawem będzie normą.

No bo kto z nas analizuje pod kątem etnicznym pierwszą bramkę strzeloną przez Szwedów we wtorkowym meczu z Grecją? Gol padł po pięknej akcji Zlatana Ibrahimovicia z Henrikiem Larssonem. A więc pół-Bośniaka, pół Chorwata z pół-Afrykańczykiem z Wysp Zielonego Przylądka.

Kto jednak interesuje się bardziej tą tematyką, wie, że nie ma nic dziwnego w tym, iż jedni Ślązacy (tudzież Warmiacy i Mazurzy) grają dla Polski, inni dla Niemiec. Tak jest od lat 30. Ale dziwnym trafem, rzadko się u nas o tym mówi. Tak jak słabo pamiętamy Polaków grających w latach 50. dla Francji - Kopę i Wisnieskiego.

Gdzie te czasy, gdy Polak był ministrem spraw zagranicznych Rosji...?