Patrycja: Terminator/Ocalenie – czyli zagłada made by 2009'

Zaliczyliśmy z Redaktorem Pankiem seans Terminatora (tu zwiastun) w sobotnie popołudnie. I dobrze się stało. Człowiek wyspany, wypoczęty, wprawdzie zdenerwowany (bo kogóż w dzisiejszych czasach życie czyni łagodnym?), ale zdecydowanie bardziej skupiony niż wieczorem w ciągu tygodnia.
Piszę, że dobrze się stało, bo Terminatora numer Cztery należy oglądać z dużą dawką sił witalnych. Ten film jest w stanie przeczołgać po podłodze nawet największego osiłka:-) Zagęszczenie akcji, wielość punktów kulminacyjnych:-) oraz efekty specjalne dają mocno w głowę. Po wyjściu z seansu tak sobie nawet z humorem komentowaliśmy, że współczesne „kino sensacyjne” nie pozostawia wiele na odbiorcy. Tak jakby scenarzyści i producenci bali się, że trwające ponad 20 sekund dialogi mogą odstraszyć widza. Więc ładują, ładują, ładują... i rozbudowują ciągle kolejne sekwencje dynamicznych akcji. To niewątpliwa siła i jednocześnie słabość współczesnych filmów tego typu, bo nie tylko po wybuchy i efekty specjalne człowiek idzie do kina, ale również po warstwę semantyczną... a to ona czyni legendę Terminatora. Bo wszak jest to film, na który chodzę do kina od 1984 roku i nie tylko po to aby zobaczyć kolejną metamorfozę technologiczną maszyny:-)

Przejdźmy jednak do zalet Terminatora/Ocalenie bo bez wątpienia obraz ten podobał nam się jednogłośnie.

O historii przejścia i kontynuacji kolejnych Terminatorów znajdziecie materiały wszędzie i zdecydowanie bardziej dogłębne niż nam pozwala na to forma tego skromnego bloga. Dlatego chcieliśmy w podsumowaniu tego filmu skupić się na dwóch sprawach: współczesnych tropach oraz sile legendy.

Zacznijmy od obsady. Jedno jest pewne: duet Christian Bale (John Connor) posępnie humanitarny i zdeterminowany oraz Sam Worthington (Marcus Wright) czyli „James Dean” zamknięty w maszynie o ludzkim sercu – daje radę! Nie mogło też zabraknąć postaci Arnolda Schwarzeneggera dzięki perfekcyjnej technice komputerowej przywróconego do czasu młodości i o posturze nieco większej niż ta, którą porażał austriacki kulturysta:-).

Terminatora/Ocalenie zrobiła ekipa, która – jak odnieśliśmy wrażenie – jest maniakalnie wkręcona w kino akcji oraz wojenne i nie mogąc pracować przy najważniejszych hitach stulecia postanowiła stworzyć swój własny super film. Stąd siedząc wygodnie w fotelu z długopisem i kartką w ręku szybko możemy sporządzić taką oto listę: kino wojenne w tym szczególnie filmy dotyczące wojny w Wietnamie (nocny rajd helikopterami nad płonącą rzeką, charakterystyczne ujęcia akcji prowadzonych przez oddziały Ruchu Oporu)/filmy o U-bootach (do tego mundury w jakie ubrany jest sztab główny Ruchu Oporu nawiązują do stylistyki mundurów niemieckich z czasów II wojny światowej, a kilka do Armii Czerwonej)/kino katastroficzne – świat po zagładzie jako dżungla przemocy (Ucieczka z Nowego Jorku czy Mad Max)/elementy Obcego (Terminatory wodne są wystylizowane nieco na małe „alieny”)/horror – stylistyka zombie jest!/Frankenstein – tu nie tylko ukłon w stronę pojawiającej się w filmie Heleny Bohnam Carter („matka-projektantka” Marcusa) – która grała w ekranizacji powieści Marry Shelley, ale też główna oś rozważań dotycząca czy nowo-twór człowiek-maszyna może mieć swoją tożsamość i kierować się własną wolą.

Oczywiście jest też sporo „amerykanizmów” - przemówienia, kwestia zewu serca czyniącego z nas ludzi itp...

Ważna jest też całą pewnością figura społeczno polityczna całego scenariusza, otóż dowodzeni przez Connora ludzie (ale nie tylko oni) kierując się własnym (obywatelskim:-) rozsądkiem sprzeciwiają się głównodowodzącym – sami realizując misję, która ich zdaniem przyczyni się do ocalenia ludzkości – idea w stylu Web 2.0! No i oczywiście te genialne sekwencje, kiedy Connor nadaje swój komunikat przez radiostację: jeśli mnie teraz słyszycie, to jesteście Ruchem Oporu. Tak, proste, ale za to jak sugestywne:-)

Terminator/Ocalenie – jednym słowem dobra robota!

Patrycja